Νίκος
Γαβριήλ Πεντζίκης (1908 - 1993).
Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης γεννήθηκε
στη Θεσσαλονίκη, τέταρτο παιδί του Γαβριήλ Πεντζίκη και της Μαρίας το
γένος Ιωαννίδου. Είχε τρεις αδερφές, από τις οποίες η Χρυσούλα ήταν η
ποιήτρια Ζωή Καρέλλη. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός και η μητέρα του
δασκάλα. Στο δημοτικό σχολείο πήγε για πρώτη φορά το 1919 στην έκτη
τάξη· τα προηγούμενα χρόνια είχε κάνει μαθήματα στο σπίτι. Το 1921
ταξίδεψε με την οικογένειά του στη Βουδαπέστη, το Βελιγράδι και τη
Βιέννη. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών συνέταξε μια Παγκόσμια Γεωγραφία που
εγκρίθηκε αρχικά από το Υπουργείο Παιδείας, η έγκριση ωστόσο ανακλήθηκε
όταν έγινε γνωστή η ηλικία του. Τότε άρχισε να γράφει τα πρώτα του
ποιήματα. Το 1926 έφυγε για σπουδές oπτικής και φαρμακευτικής στο
Παρίσι, όπου γνωρίστηκε με τον Γιάννη Ψυχάρη, και μετά από δυο χρόνια
πήρε πτυχίο φυσιολογίας οπτικής. Το 1927 πέθανε ο πατέρας του και η
οικογένεια αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. Από 1928 ως το 1929
σπούδασε Φαρμακευτική και Βοτανική στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου ·
αποφοίτησε το 1929. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και από το 1930 ως το 1955
ανέλαβε το φαρμακείο του πατέρα του, που έγινε ένα από τα γνωστότερα
λογοτεχνικά στέκια της πόλης. Από το 1953 και ως το 1969 εργάστηκε ως
ιατρικός επισκέπτης. Το 1933 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος (ώς
το θάνατό του ξαναπήγε ενενηντατρείς φορές), όπου ξεκίνησε την
ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Το 1940 επιστρατεύτηκε και εκπαιδεύτηκε
στο Ληγουριό, δεν πρόλαβε ωστόσο να πολεμήσει, καθώς προηγήθηκε η
συνθηκολόγηση με τους γερμανούς. Το 1943 γράφτηκε στο Κ.Κ.Ε. Ένα χρόνο
αργότερα συμμετείχε για πρώτη φορά σε έκθεση ζωγραφικής στο ανθοπωλείο
Ευρυβιάδη Κωνσταντινίδη. Το 1946 αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους να
συνεταιριστεί στο πατρικό φαρμακείο. Το 1948 παντρεύτηκε τη Νίκη
Λαζαρίδου, με την οποία απέκτησε ένα γιο τον Γαβριήλ. Γύρω στο 1967
ξεκίνησε η σταδιακή ψυχική απομάκρυνσή του από τα εγκόσμια και η
καθημερινή του ενασχόληση με τον "Συναξαριστή" του Αγίου Νικοδήμου του
Αγιορείτη, που κράτησε ως το τέλος της ζωής του και σημάδεψε την
μετέπειτα καλλιτεχνική του παραγωγή. Ταξίδεψε στην Ολλανδία, τη Γαλλία,
τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αγγλία και το Στρασβούργο, (1986 και 1989).
Ως ζωγράφος πήρε μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής σε
πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού (Εμπορικό και Βιομηχανικό
Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης (1951), Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης
(1952), γκαλερί "Ζυγός" της Αθήνας (1958), αίθουσα "Τέχνη" (1960 και
1966), όγδοη Πανελλήνια Έκθεση Θεσσαλονίκης (1965), Ινστιτούτο Goethe
της Αθήνας (1969), Κύπρος (1970), Λονδίνο (1971), γκαλερί "Κρεωνίδη"
(1976), γκαλερί "Κοχλίας" (1982), Ιταλία (1984), Εθνική Πινακοθήκη
(1985), Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (1985), Κιλκίς (1986),
Βαφοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο (1986) και αλλού). Πέθανε από καρδιακή
ανακοπή το 1993. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1934 με το
μυθιστόρημα "Ανδρέας Δημακούδης (ένας νέος μονάχος)", υπογράφοντας ως
Κοσμάς Σταυράκιος. Από το 1935 άρχισε η μακρόχρονη συνεργασία του με
πολλά περιοδικά και εφημερίδες της Θεσσαλονίκης ("Το 3ο μάτι",
"Μακεδονικές Ημέρες", "Φιλολογικά Χρονικά", "Κοχλίας" -του οποίου υπήρξε
ιδρυτικό μέλος από το 1945-, "Το Φύλλο του Λαού", "Η Δευτέρα", "Ο
Αιώνας μας", "Μορφές", "Σημερινά Γράμματα", "Διαγώνιος", "Ενδοχώρα",
"Ευθύνη", κ.α.), όπου δημοσίευσε πεζογραφήματα, ποιήματα, μεταφράσεις
και άρθρα . Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, ολλανδικά και
γερμανικά. Τιμήθηκε με τη γαλλική διάκριση Palmes d’ Officier d’
Academie (1952), τον Αργυρό σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα (1971), το
οφφίκιο του Μεγάλου Άρχοντος Μυρεψού της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας
(1971), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1982 για το έργο του
"Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία"), το βραβείο Gottfried - Herder στη
Βιέννη (1989). Το 1988 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πήρε μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές λόγου και
σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις και έδωσε πολλές διαλέξεις στην Ελλάδα και
το εξωτερικό. Το λογοτεχνικό έργο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη εντάσσεται
τυπικά στη γενιά του ’30 και μάλιστα ανάμεσα στους πρωτοπόρους
συγγραφείς που εισηγήθηκαν τη συνειρμική γραφή υπό την επίδραση του
μοντερνισμού στη νεοελληνική πεζογραφία. Διαχωρίζεται ωστόσο από τους
συγχρόνους του, κυρίως λόγω της έντασης με την οποία οικειοποιήθηκε και
αξιοποίησε τόσο τα σύγχρονά του λογοτεχνικά ρεύματα, όσο και την
παράδοση της νεοελληνικής πεζογραφίας στο πλαίσιο της ορθοδοξίας (όπως
αυτή καλλιεργήθηκε κυρίως από τον Παπαδιαμάντη). Κάποια από τα
χαρακτηριστικά στοιχεία του πολύμορφου έργου του είναι η ευρεία θεματική
του (που πηγάζει από ιστορικά, γεωγραφικά, λογοτεχνικά, θρησκευτικά και
άλλα συμφραζόμενα), η συχνή χρήση του εσωτερικού μονολόγου και της
μεταφοράς με παραπομπές στη βυζαντινή εικαστική τέχνη, η θρησκευτική
προσήλωση και η μεγάλη αγάπη του για τη γενέτειρά του. Για περισσότερα
βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη βλ. Γιώργος Αράγης,
"Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία· από τον πρώτο
ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)", τ. Ζ΄, σ. 46-77, Αθήνα:
Σοκόλης, 1993, Γαβριήλ Ν. Πεντζίκης, "Χρονολόγιο Ν. Γ. Πεντζίκη", στο
ένθετο "Επτά Ημέρες" της Καθημερινής, 2/3/1997, σ. 3-7, και ανανεωμένο
στην επετειακή ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ: http://pentzikis.ekebi.gr, 2008,
Αλέξης Ζήρας, Χρύσανθος Χρήστου, "Πεντζίκης, Νίκος Γαβριήλ", στο
"Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 8, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1988, και
Μιχάλης Μερακλής, Ειρήνη Παπακυριακού "Πεντζίκης, Νίκος Γαβριήλ", στο
"Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", Αθήνα: Πατάκης, 2007, σ. 1771-1772.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Σε ένα "τυπικό" κείμενο που μας παραδόθηκε, ο συγγραφέας αυτοβιογραφείται ως εξής:
"Γεννήθηκα
στα 1908. Πήγα σχολείο μονάχα στην Στ' Δημοτικού, διδαχθείς κατ' οίκον.
Oι οικοδιδάσκαλοί μου, μού εμφύτευσαν την αγάπη στη γεωγραφία και το
δημοτικό τραγούδι. Δεκατεσσάρων χρονών έγραψα μια Παγκόσμια Γεωγραφία.
Eν συνεχεία άρχισα να γράφω εκφραζόμενος προσωπικά πάνω στο σχήμα "H
Λαφίνα" και του "Kίτσου η μάνα". Θαύμαζα τον Kαρκαβίτσα για το ότι
μνημόνευε και εκμεταλλευόταν πάρα πολλές παραδόσεις μας. Φοιτητής στο
Παρίσι, η Νορβηγική και γενικότερα η Σκανδιναβική Συμβολιστική
λογοτεχνία μ' επηρέασε και άρχισα να κινούμαι σε άλλο επίπεδο. Tότε ήταν
που διάβασα και το θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο "Έξι πρόσωπα
ζητούν συγγραφέα". Στο Στρασβούργο, συνεχίζοντας τις σπουδές μου, μου
επεβλήθη ο Γάλλος Kλωντέλ. Aπό το 1936 και μετά, πέρασα σε άλλον κόσμο
με τους Bυζαντινούς χρονικογράφους. Aπό τους αρχαίους Έλληνες, επειδή
ποτέ δεν υπήρξα ευφυής και έξυπνος, εκτός από τον Πίνδαρο και προπαντός
τον Όμηρο, σε κανέναν άλλον απάνω δεν στηρίχτηκα. Mιας εξ αρχής η τάση
μου ήταν μυθικής και παραμυθικής ερμηνείας των εγκοσμίων. Tα βιβλία που
εξέδωσα, ορίζουν σειρά συναισθηματικών απογοητεύσεων. Aυτό άλλωστε μ'
έκανε ολοένα και φανατικότερο υπηρέτη και μιμητή των Βυζαντινών
συγγραφέων.
Aπό το 1967 καθημερινά εργάζομαι πάνω στο συναξαριστή του
Aγίου Nικοδήμου του Aγιορείτου. Έκανα μια μικρή, μεσαία και μεγάλη
περίληψη του Συναξαριστή. Aπό τότε μέχρι σήμερα, ό,τι κι αν επιχειρώ να
γράψω, βασίζεται στην αριθμητική και ψηφαριθμητική επεξεργασία του
συναξαρίου της ημέρας. Tα βιβλία μου που κυκλοφόρησαν (και πρέπει να
σημειωθεί ότι εκδότης σπάνια δεχόταν να μου εκδώσει βιβλίο και πολύ
περισσότερο διευθυντής περιοδικού να δημοσιεύσει κείμενό μου) είναι: Ο
"Aνδρέας Δημακούδης", το πρώτο μου μυθιστόρημα. Στον "Aνδρέα Δημακούδη"
δίνεται μια εικόνα της ερωτικής απαλλοτριώσεως του εγώ. Στον "Πεθαμένο
και ανάσταση", το απαλλοτριωμένο και νεκρό εγώ ανασταίνεται χάρις σε
στοιχεία επαφής με τον τόπο. Aρχινώ ταυτόχρονα τότε να καταγίνομαι με τη
ζωγραφική. Mε τον Στρατή Δούκα, τον Παπαλουκά και τον
Xατζηκυριάκο-Γκίκα, διδασκόμενος. Στην ποιητική συλλογή "Eικόνες" το
νόημα αποδίδεται με τη φράση: "H αγάπη πρέπει να μας μάθει και τα
κόπρανα ν' αγαπάμε του άλλου". H "Πραγματογνωσία", περιγράφει τα
γεγονότα ενός γάμου, μιας πεντάμορφης νεαράς κόρης, μ' έναν
σαραβαλιασμένο, με το 'να πόδι ξύλινο, ναυτικό. H "Aρχιτεκτονική της
σκόρπιας ζωής" είναι μια προσπάθεια μνημικής ταύτισης ζώντων και νεκρών.
Tο "Mυθιστόρημα της Kυρίας Έρσης" γράφτηκε όταν είχα πια παντρευτεί.
Aπό το 1969 και μετά, χάρις στην προβολή που μου έκανε στο Γερμανικό
Iνστιτούτο Γκαίτε ο κ. Σαββίδης, άρχισαν να βγαίνουν συχνά τα βιβλία
μου. Συλλογή διηγημάτων αποτελεί η "Συνοδεία"· η "Mητέρα Θεσσαλονίκη",
είναι κείμενα σε πεζό, με κέντρο την αγάπη μου για την πόλη που
γεννήθηκα και ζω. Tο "Προς εκκλησιασμό" είναι μια σειρά ομιλιών,
χαρακτηριστική της προσπάθειάς μου για ένταξη στην εκκλησία. Σε ανάλογο
επίπεδο, όχι όμως θεωρητικό, κινούνται οι "Σημειώσεις εκατό ημερών" και
τα "Oμιλήματα". Στο "Aρχείον" που είναι ένα βιβλίο εμμέσου έρωτος, η
έννοια του χρόνου καταλύεται και οριστικά θεμελιώνεται η εσωτερική μου
μυθολογία. Mια εικόνα μυθολογικής αντιλήψεως είναι τέλος το βιβλίο μου,
"Πόλεως και Nομού Δράμας παραμυθία"."
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου